Dziś zakończyłam sprawę dotyczącą zasądzenia alimentów od pozwanego, który jest obywatelem Hiszpanii. Ostatecznie po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego zawarta została ugoda na warunkach, które gdzieś przebrzmiewały między rozprawami. Może potrzeba było czasu, by je zaakceptować.
Pozwany połączony zdalnie ze swego miejsca zamieszkania w Hiszpanii wyraził zgodę zanotowaną w protokole na proponowane warunki ugody- było to dla mnie ważne, bo to ja miałam podpisać w jego imieniu ugodę.
W tej sprawie pojawił się uważam ciekawy, jak na sprawę o alimenty, temat- problem. Otóż matka dziecka wyjechała z Hiszpanii z dzieckiem urodzonym w Hiszpanii ze związku Polki i Hiszpana w tajemnicy, bez zgody ojca, informując go o tym już z Polski. Od tego czasu pozwany nie ma bezpośredniego, osobistego kontaktu z dzieckiem. Nie piszę tego, bo lubię plotki, ale dlatego, że uważałam, że nie pozostaje to bez znaczenia w tej sprawie dla określenia wysokości jego obowiązku alimentacyjnego.
Często w sprawach o alimenty przyjmuje się, że osoba zobowiązana do alimentacji ma udźwignąć ten ciężar w wyższym wymiarze niż kwota odpowiadająca połowie ustalonych kosztów utrzymania osoby uprawnionej do alimentacji, gdyż nie dotyczy jej codzienny trud sprawowania faktycznej opieki nad dzieckiem – odbywa kontakty, których wymiar nie jest pół na pół.
W tej sprawie o alimenty podnosiłam, że zasada ta nie powinna być zastosowana do pozwanego, który nie może sprawować osobistej opieki nad dzieckiem tylko i z powodu tego, że jednostronną decyzją drugiego rodzica dotyczącą wyjazdu dziecka za granicę został tej możliwości pozbawiony.
Niestety ( dla mnie) nie dane mi się było o sile tej argumentacji przekonać, gdyż taj jak wspomniałam na początku postępowanie zostało zakończone podpisaniem ugody.
Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania
art 133§1 krio